Podczas wyznaczania wysokości rezerw na nagrody jubileuszowe, należy stosować metodę wymaganą przez Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 19 – tzw. metodę prognozowanych świadczeń jednostkowych, która zwana jest również metodą świadczeń narosłych w stosunku do stażu pracy. Jej wysokość ustalana jest na dzień bilansowy dla każdego pracownika, który objęty jest systemem nagród jubileuszowych. Podczas szacowania rezerwy bierze się pod uwagę przede wszystkim:
– prawdopodobieństwo wypłaty przyszłej nagrody jubileuszowej,
– wartość rezerwy,
– staż pracy,
– ogólną szacowaną liczbę nagród do przyznania,
– czynnik dyskontujący.
Rekomendowaną metodą szacowania rezerw na nagrody jubileuszowe jest wycena aktuarialna. Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 19, Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 oraz Krajowy Standard Aktuarialny nr 1 zalecają, aby przy wycenie rezerw korzystać z pomocy aktuariusza, ponieważ wyznaczanie rezerw aktuarialnych oparte jest na wielu założeniach makroekonomicznych oraz indywidualnych, np. przejście na emeryturę, zgon itp. Określenie tych założeń ma znaczący wpływ na końcową wartość rezerw na nagrody jubileuszowe.
W przeciwieństwie do odpraw emerytalnych, rentowych i pośmiertnych, nagroda jubileuszowa jest w Polsce dobrowolna i co jest z tym związane – jest rzadziej występującym składnikiem systemu świadczeń pracowniczych. Jeżeli jednostka wyznacza jednak rezerwy na nagrody jubileuszowe, stanowią one znaczną wartość ogólnej wysokości rezerw na świadczenia pracownicze i z reguły są wyższe niż rezerwy na odprawy emerytalne, rentowe i pośmiertne. Związane jest to przede wszystkim z faktem, iż w całym okresie zatrudnienia pracownika nagroda jubileuszowa wypłacana jest kilkukrotnie, najczęściej raz na 5 lat, kiedy odprawy emerytalne, rentowe czy pośmiertne mogą wystąpić tylko raz.